Duygu kutusu

Duygularımı biriktirdiğim kutuya bazen bakıyorum. Çok birikmişse pencereden aşağıya boşaltıyorum umarsızca. Kimin üzerine dökülürse dökülsün, hiç düşünmüyorum. Ekseri biriken duygular umutsuzluk ve hüzün oluyor ya, en komiği de bu. Bu sabah şen kasap Cumali'nin üzerine döküldü. Adamcağız gün boyu bir keder, bir sıkıntı içindeydi ki sormayın. Bütün mahalle seferber olmuş merakla Cumali'nin yanına koşuşuyordu. Şu yaşlı şirret Şefika var ya, hani şu kızını, Cumali'ye yamamaya çalışan; işte o topal bacağıyla seğirtip girdi dükkana. ''Ayol Cumali Bey oğlum, neyin var senin? O güller açan güzel yüzüne noldu? Göndereyim bizim Ayten'i ne derdin varsa anlat için rahatlar oğlum.'' diyordu en yapmacık ses tonuyla. Oradan geçiyordum kıkırdayıp durdum. Duydu şirret, hemen dışarı çıktı, iki elini dayadı beline. ''Kız sendin değil mi o mendebur? Ne musallat ediyorsun kara kalbinin sıkıntılarını millete? Bak bir daha o pencereden bir şey dök; vallaha da gelir kafanı kırarım senin!'' Cevap verecektim ama kaçıp uzaklaştım oradan. Ne işim olur elalemin şirretiyle? Uzun süre yürüdüm, yürüdüm, ayaklarım sıcak asfalta basmışım gibi yanıyordu soğuk kış gününde. Bir martı çığlığı duyunca baktım deniz kenarındayım. Rüzgar, puslu bir hava, ha yağdı ha yağacak. Üşüdüm, kırmızı paltomun kapuşonunu geçirdim kafama. Burnum üşümüştü, Güldüm kendime. Çocukluğumdan beri hep gülerim, ''Şimdi burnum kıpkırmızı olmuştuuur, yanağıma kırmızı güler konmuştuuur!'' diye. Kıkırdadım. Eskiden olsa, oturur ağlardım, hemen bütün arkadaşlarımı arar anlatırdım ne yaşamışsam. Artık büyüdüm diye kıkırdadım. Onunla kavga etiğimi bir tek o, bir de ben biliyorum diye kıkırdadım. Ne bileyim sanki biraz daha büyümüşüm gibi. Sanki hayatın sırrını bir tek ben öğrenmişim gibi. Habire kıkırdayıp duruyordum artık. Hayatı önemsediğim ölçüde safdışı kaldığımı öğrendiğim için de kıkırdadım. Eve geldim, hala kıkırdıyorum. Baktım kutuya şimdi, bir sürü duygu birikmiş yine. Kalkıp balkodan aşağıya döküp geleyim. Kısmet kimeyse artık...