Şu zamanla başım dertte. Dayanamıyorum işkencelerine. Öyle ki, odadaki tüm saatleri kaldırdım. Ama hayatımdan silemiyorum ki...Zamanın izlerini bir huzur evinden daha derin nerede bulabilirsiniz ki? Buradaki herkesin kendince derdi vardır zamanla.
Çoğu geçmişe dönmek ister. Eski, canlı, neşe dolu kalabalık günlerine. Eskiden kalma hatıralarıyla doludur dolapları,odaları. Eski fotograflar, giysiler, mektuplar...
Kimi huzuru bulmuştur burada. İkinci baharını yaşayan çok arkadaşım var. Onlar da geç buldukları bu mutluluğu kaybetmemek için dursun isterler zaman. Hep bahar yaşansın sevgili koynunda...
Kimi de geçsin ister zaman. Benim gibi.Geçsin de, beni bir puslu hayal gibi bıraksın geçmişte. Geçsin de, öleyim artık. O yüzden kavgam. Her sabah uyandığımda, yatağımda ölü bulmak istiyorum kendimi.Sessizce gitmiş olmak istiyorum ama yok zamanın oyuncağı gibiyim...
Oysa gençken, canımdan farksız bir eşim vardı. Çocuk sahibi olamadık, birbirimizi sahiplendik delice. Çok sevdiğimiz dostlarımız da vardı. Sık görüşür, çok eğlenirdik beraber.Derken eşim gitti sonsuzluğa. 48 yaşındaydı. Gençti daha, yoldaşım, sırdaşım, hayat dostumdu. Ama gitti. Çok emindim ardından hemen öleceğime. Zira daha önce tatmıştım ölümün soğuk tadını. Bir trafik kazası geçirmiş, günlerce komada kalmıştım ama geri dönmüştüm. Ne kadar sevinmiştik eşimle. Hayata geri dönmenin mutluluğunu yaşamıştım yeni doğmuş gibi. Daha bir bağlanmıştım hayata, eşime dostlarıma. Ama bu ikinci şansın intikamını aldı zaman benden, tüm sevdiklerimi alarak. Eşimden sonra dostlarım da gittiler teker teker. Bu lanet olası dünyaya geri dönmem için mutluluk duyacak hiçbir sebebim yoktu artık. Yıllarca yalnız yaşadıktan sonra geldim buraya. Ölüm buradaydı hep, sürekli canlıydı burada ölüm. Beni de alsın diye geldim.
Odam her zaman derli toplu.Her gece yatmadan temizlenip paklanıyorum. Saçlarımı tarayıp, topluyorum. Beyaz geceliğimi giyip gelin gibi süsleniyorum ölüme.Var mıdır benim gibi bekleyen acaba?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder